Het begin van deze zwangerschap

Toen Zoë 9 maanden oud was,

probeerde we weer voorzichtig voor een tweede kindje te gaan.

(dat klinkt altijd zo stom, alsof het allemaal vanzelfsprekend is, maar hopelijk snap je wat ik bedoel.)

Jos en ik hebben beiden de ervaring met een oudere broer of zus boven ons met weinig leeftijdsverschil, en dat is ook iets wat we graag voor Zoë wilden.

Anders dan met de eerste zwangerschap waren we er dit keer niet zo mee bezig,

en lieten we het op z'n beloop gaan.

In de week na Zoë's eerste verjaardag dachten we dat het raak was.

Ik was wat hormonaal, misselijk en mijn ongesteldheid bleef uit,

maar de zwangerschapstest bleek negatief.

Ook werd ik weer ongesteld (dacht ik)

Alleen bleef deze 3 weken aanhouden.

We besloten om een afspraak bij de dokter de gaan maken, maar omdat het weekend was, raadpleegde ik eerst onze vriend meneer Google.

Er kwamen allerlei mogelijke (ernstige) oorzaken voorbij, maar één van de oorzaken die ik steeds terug zag komen, was een mogelijke zwangerschap.

Om dat maar vast uit te sluiten, en omdat ik nog een hele voorraad zwangerschapstesten had liggen, liep ik naar boven voor een test.

Op het moment dat ik de test in de urine doopte kwamen er meteen twee streepjes te staan.

Snel pakte ik de gebruiksaanwijzing er nog eens bij,

om nog eens na te gaan of het echt wel was wat ik dacht dat dit betekende.

Ja hoor, twee streepjes betekende écht positief....

Ik besloot er nog maar eens een test door te gooien

(het waren nou eenmaal goedkope testen, hoe betrouwbaar konden die zijn?)

Maar weer meteen twee hele duidelijke streepjes!

Vol verbazing en ongeloof liep ik naar beneden om Jos de uitslag te vertellen.

We wisten alleen niet goed of we nu blij moesten zijn of niet, want waar kwam dat bloedverlies dan vandaan?

De volgende dag maakte ik een afspraak bij de huisarts.

 Deze verwees ons door naar de gynaecoloog in het ziekenhuis, alleen zou dit nog zo'n twee weken kunnen duren voordat we daar terecht konden.

Gelukkig werden we de volgende dag al gebeld dat we er die week nog terecht konden.

Intussen hadden we het onze ouders al verteld.

Vooral om praktische redenen, omdat we oppas voor Zoë nodig hadden.

Helaas, deze keer dus niet met een originele aankondiging,

maar met de boodschap: we zijn zwanger, we weten alleen niet of alles goed is.

Gelukkig wees het onderzoek van de gynaecoloog uit dat ik op dat moment 7 weken zwanger was en dat er een duidelijk kloppend hartje zichtbaar was! Voor het bloedverlies was geen zichtbare oorzaak te vinden, en alsof het tussen m'n oren zat, stopte dat ook vanaf dat moment.

Vanaf nu konden we eindelijk in blijde verwachting zijn en er van gaan genieten!

Althans, dat dachten we...

Binnenkort zal ik een stukje schrijven over het vervolg van mijn zwangerschap.