Na het spannende
begin van de zwangerschap konden we eindelijk gaan genieten.
Ik was tenslotte
al 8 weken zwanger.
Met 9 weken had ik
een afspraak bij de verloskundige,
waarbij weer een echo gemaakt werd.
Op deze echo was
te zien dat het stipje van de vorige echo was getransformeerd
naar iets wat
leek op een alien. Heel wonderlijk!
En ook was het kloppende hartje weer heel
duidelijk te zien.
(echo met 9 weken)
Er werd voor 3 weken later een nieuwe afspraak
gemaakt,
om een termijn-echo (12 weken echo) te maken.
Mijn moeder ging
die dag met mij en Zoë mee.
Toen als eerste
mijn bloeddruk werd gemeten, zette Zoë het op een huilen.
Dat gekke ding om
mama’s arm en die vreemde mevrouw(verloskundige) zo dicht bij mama,
dat vond ze maar
niks.
Toen ik ook nog
eens met een blote buik moest gaan liggen voor de echo,
snapte ze er
helemaal niets meer van!
Gelukkig had oma
goede skills om haar weer stil te krijgen.
De baby was goed
zichtbaar en lag mooi te spartelen in mijn buik.
Ook het hartje was weer duidelijk zichtbaar.
Wat wel meteen op
viel was een zwarte holte onderin de buik.
Dit was de blaas
die gevuld was.
Omdat de
verloskundige dit nog niet eerder had mee gemaakt,
zou ze het even
met haar collega over leggen.
Ze zou ons er
later over terug bellen
en zei dat we ons niet te veel zorgen hoefden te maken.
Dus dat deed ik
dan ook maar niet.
(dat zwarte rondje links is de vergrote blaas)
Eenmaal thuis werd
ik vrijwel direct gebeld.
De verloskundige
had overlegd, en omdat het niet gewoon was,
werden we doorverwezen naar het
ziekenhuis voor een second opinion.
Omdat ik vergeten
was te vragen waar ze aan dachten dat het kon zijn, ging ik dit google-en.
Ook deze keer
kwamen er weer allerlei (horror) verhalen naar boven.
Een vergrote blaas
komt vaak voor bij kindjes met het syndroom van down,
of kindjes met een andere
chromosoom afwijking.
Ook las ik dat de
niertjes en longetjes van het kindje
niet goed zouden kunnen ontwikkelen,
doordat de blaas in de weg zit,
en daar veel problemen mee zou kunnen krijgen.
Heel af en toe
kwam ik een positief verhaal tegen,
dat het vanzelf over kon gaan
of dat het
probleem na de geboorte gelijk verholpen zou kunnen worden,
en de niertjes en
longetjes niet altijd veel schade op hoeven te lopen.
Al met al begon ik
me toch wel een beetje zorgen te maken,
maar door mijn nuchterheid
ga ik niet altijd van het ergste uit.
Jos daarentegen wel, maar we konden toch niets anders
doen dan afwachten.
Gelukkig konden we
diezelfde week al terecht in het ziekenhuis.
Op de echo was de
volle blaas weer meteen zichtbaar,
hij was zelfs nog iets groter geworden.
De gynaecoloog en
de echoscopist deden uitgebreid onderzoek.
Ze gingen vooral
op zoek naar eventuele aanwijzingen
voor een kindje met het syndroom van down.
Ze bekeken
uitgebreid het tussenschotje van de neus,
de stand van de voetjes en de
handjes,
en probeerden de nekplooi te bekijken.
Jos keek gespannen mee.
Ik was eigenlijk
alleen maar aan het genieten van de baby in mijn buik,
dat met z’n hoofdje op
mijn hartslag lag te deinzen.
Misschien was dat ook wel pure zelfbescherming,
maar ik kon me daar op dat moment niet druk om maken.
(de echo in het ziekenhuis met de blaas die nog wat groter is geworden)
Voor zover ze
konden zien waren er, op de vergrote blaas na,
geen andere afwijkingen te zien.
Alleen een
vlokkentest zou dit kunnen uitsluiten,
maar dit wilden Jos en ik niet.
De baby is, hoe
dan ook, welkom
en wat schoten we er mee op als we het wisten.
Ook brengt een
vlokkentest de nodige risico’s met zich mee,
dit vonden wij het niet waard.
De gynaecoloog
legde alles heel duidelijk uit,
en er was genoeg ruimte om onze vragen te
stellen.
Eigenlijk kwam het er op neer dat we nog 2 weken zouden moeten wachten
om het verdere verloop te kunnen vaststellen.
Omdat met 12 weken nog niet alle
organen helemaal ontwikkeld zijn,
was er dus ook nog
een mogelijkheid dat het vanzelf over zou kunnen gaan.
Dit zou kunnen
wanneer de plasbuis nog niet helemaal was ontwikkeld
of wanneer een verstopping
door de druk van de volle blaas weer open zou gaan.
Je zou zeggen dat
die 2 weken wachten slopend zouden moeten zijn,
maar we ervaarden
allebei een rust door ons geloof in God,
het gebed, steun en medeleven van alle
mensen om ons heen.
Natuurlijk waren
er ook momenten dat er weer van alles door je hoofd spookte
en zaten we 2 weken
later gespannen in de wachtkamer van het ziekenhuis,
maar die rust in ons had gelukkig
wel de overhand.
Op de echo 2 weken
later was de blaas al zichtbaar kleiner geworden,
dus dat betekende
dat de baby nu wel kon plassen!
Ook lag de baby,
weer net zo als de vorige keer, te chillen tegen de buikwand op mijn hartslag.
Ik lag weer
heerlijk te genieten van de uitgebreide echo.
Gelukkig was er
geen schade aan de niertjes en longetjes te zien.
En op het laatst
was de blaas zelfs helemaal leeg geplast!
(Het kleine zwarte stipje op de rug is de nog iets gevulde blaas)
We moesten nog wel
met de 20 weken echo terug komen naar het ziekenhuis,
maar dat was meer
omdat ze daar alle (echo) gegevens al hadden,
dan dat we ons
zorgen hoefden te maken.
(de 20 weken echo, waarop alles gelukkig goed was! alleen de baby was een beetje eigenwijs)
Toch kon ik pas na
die 20 weken echo,
waarop gelukkig ook alles goed leek, echt beginnen te
genieten.
Ik ging meer met de zwangerschap bezig,
begon het wiegje te schuren,
ik kocht wat leuke kleertjes
en begon me
meer bewust te worden van de baby in mijn buik.
Misschien dat het
ook meehielp dat mijn buik begon te groeien
en ik de baby steeds beter begon te
voelen.
Hopelijk verloopt
de rest van deze zwangerschap wat onbezorgder dat dit begin.
Het maakt mij er
in ieder geval meer van bewust
dat een zwangerschap niet altijd vanzelfsprekend
is en gaat.
Het blijft een
Godswonder!
